Drugi miesiąc wyzwanie czytelniczego jest dla mnie totalną porażką ;_; Temat jest dość trudny, a także czasu przed świętami nie miałam dużo. Do tego jeszcze przez tydzień zastanawiałam się nad wyborem lektury. Na początku chciałam przeczytać "Odmieniłeś moje życie" Abdela Selloua, jednak nie potrafiłam jej nigdzie znaleźć, więc koniec końców wybrałam książkę Rogera Moore'a "Ostatni z żywych", bo trzeba znać choć trochę biografię człowieka o tym samym nazwisku, nawet jeżeli moje jest tylko pseudonimem.

     Kolejny post o książce. Ja was chyba tym zanudzę, ale mówi się trudno i się dalej pisze. Dzisiaj ciąg dalszy wyzwania czytelniczego. Przedstawiam wam "Percy Jackson i bogowie olimpijscy: Morze Potworów".



     W drugiej części przygód Percy Jackson musi odnaleźć legendarne Złote Runo, którego poszukiwał Jazon. Jest ono potrzebne, aby uleczyć Sosnę Thalię, strzegącą granice obozu. Aby je odnaleźć ucieka z obozu razem z Annabeth i Tysonem. Wypływają razem na Morze Potworów, powszechnie znane jako Trójkąt Bermudzki. Musi też przy okazji uratować Grovera. Jednak nie są to jedyne problemy, z którymi zmaga się młody heros. Do obozu trafia cyklop, okazujący się jego bratem. Luke zwołuje armię. Chejron zostaje zwolniony. Tak wiele problemów, tak mało czasu...

     Witam w ten jakże piękny listopadowy dzień. Dzisiaj po raz drugi post muzyczny. Był Green Day z USA tym razem czas na zespół polski z Mysłowic - Myslovitz. Zespół tworzy przede wszystkim piosenki o miłości i o otaczającym nas świecie, a wszystko razem połączone z emocjami i wspaniałą muzyką. Moje ulubione ich płyty to: "Miłość w czasach popkultury" z 1999 roku i "Korova Milky Bar" z 2002 roku. W wielu piosenkach można usłyszeć nieprzenikniony smutek, poczucie bezwartościowości, a także chęć ucieczki, czyli idealne dla mnie :)

      Zdecydowanie moją ulubioną piosenką Myslovitz jest "Gdzieś". Podmiot liryczny wie, że znalazł się już na dnie i mówi, że nie jest tam aż tak bardzo źle, jak może się wydawać, ale chce jak najszybciej stamtąd uciec.


     Kolejną piosenką, którą uwielbiam jest "Chciałbym umrzeć z miłości". Autor pokornie mówi, że jeżeli już musi odejść, to gdyby mógł wybrałby właśnie śmierć z miłości. Ja akurat nie chciałabym umrzeć z miłości, ale na pewno chciałabym umrzeć przy ukochanej osobie.


     Czas na klasykę :) "Długość dźwięku samotności" to chyba piosenka, którą każdy zna, ale nie każdy kojarzy tytuł lub zespół. "I nawet kiedy będę sam..." to właśnie fragment tej piosenki ;) Wykonawca opisuje swoje uczucia, co lubi, jaki jest naprawdę i że na co dzień udaje, a także poszukuje osoby, która chciałaby z nim choć przez chwilę żyć trochę inaczej: "zbyt zachłannie i trochę przesadnie pobyć chwilę sam". Gdy słuchałam tej piosenki po przeczytaniu "Papierowe Miasta" Greena uznałam, że pasuje do tej książki idealnie.


      Ostatnia piosenka, o której napiszę jest bardzo trudna do wyboru, bo mają naprawdę wiele wspaniałych utworów. Po zastanowieniu chciałam wybrać coś pozytywnego, ponieważ jak na razie dałam bardzo melancholijne piosenki. Niestety w każdym utworze Myslovitz można zauważyć ból, smutek lub żal, więc znaleźć całkiem pozytywną ich piosenkę to bardzo ambitne wyzwanie. Zdecydowałam się w końcu na "Acidland" o tym, że nie mammy szans na drugie życie i mamy korzystać jak najbardziej z tego, którego mamy ^^

        Bardzo trudno napisać o książce, która została zekranizowana, a jest to pierwsze zadanie w konkursie Czytamy? Czytamy! Podejmij z nami wyzwanie czytelnicze. Jeszcze trudniej wybrać tylko jedną, ale po wielu godzinnych rozważaniach wybrałam książkę, o której już od dłuższego czasu chciałam napisać, mojego ulubionego autora – Percy Jackson i bogowie olimpijscy herosi: Złodziej Pioruna autorstwa Ricka Riordana. Jednak największym wyzwaniem w tym konkursie jest to, że by napisać o jakiejś książce  tylko w 150 słowach. Ten cały wstęp ma około siedemdziesięciu czterech wyrazów.

     Bardzo mi się podobało, pomimo tego, że było bardzo dużo ludzi, ale atmosfera niepowtarzalna :) Byłam tam razem z moją koleżanką Kasią. Miała być jeszcze Martyna, ale nie mogła :( (obie pozdrawiam ^^).

     Podstawowe pytanie brzmi jednak jakie książki sobie kupiłam. Otóż kupiłam sobie najnowszą książkę Ricka Riordana "Magnus Chase i bogowie Asengardu: Miecz Lata" ❤, "Mroczne Umysły" Alexandry Bracken i "Wybacz mi, Leonardzie" Quicka Matthewa, autora "Poradnik pozytywnego myślenia".

     Kupiłam sobie także taki oto kubek :)


     Jeżeli ktoś jest w temacie to zapewne wie, że na Targi przyjeżdżają przeróżni autorzy. W tym m.in. autorka serii "Wybrani" C.J. Daughtery *o*


     Odebrałam ją jako bardzo miłą i sympatyczną osobę oraz bardzo energiczną. Niestety nie mogłam jej zadać pytań, bo było masakrycznie dużo ludzi po autograf. Ja sama czekałam półtorej godziny xD Ale było warto.
     A za rok już 20 Targi Książki w Krakowie! Na pewno będę ☺ Będzie się działo.

Miłość od pierwszego wejrzenia *-*

Stoisko Matrasa - można usiąść i poczytać nowe książki :)

Jeszcze więcej ludzi

     Wiem, że tak trochę dawno dodałam jakiś post, ale wiecie: szkoła, zadania, przygotowania do bierzmowania, dodatkowe zajęcia, w większości beznadziejne lektury... To wszystko sprawia, że ma się mniej czas dla bloga :( Po za tym jesień to się wszystkiego odechciewa, mimo, że kolorowo za oknem...

     A już w sobotę (lub niedzielę) relacja z Targów Książki w Krakowie :D

    Była druga część, więc przyszedł czas na część pierwszą, czyli Więzień labiryntu. Do książki zabierałam się kilka lat i trochę żałuję, bo bardzo mi się spodobała. Moje pierwsze słowa po przeczytaniu brzmiały "Dlaczego tak długo zwlekałam z przeczytaniem tej książki? Przecież jest świetna!", ale z nowościami tak to już jest - długo zabieram się za ich przeczytanie, a po za tym zawsze w księgarni wybierałam inną książkę. Film odbiega akcją od książki, ale minimalnie w porównaniu do innych znanych ekranizacji, czy adaptacji.

     Niedawno zawitała do nas jesień, a wkrótce do naszych drzwi zapuka zima. Są to moje ulubione pory roku ze względu na:

• kolorowe liście 🍁🍃,
• zimno ❄,
• deszcz, bądź śnieg 🌂, 
• możliwość przytulenia, a jako wymówkę mieć to, że jest ci zimno 🙌,
• dłuuuugie wieczory spędzone z ciepłą herbatą, pod kocem, słuchając muzyki i czytając książkę lub oglądając film 🎵📖,
• gwiazdy świecące dłużej 🌌,
• nocne pogadanki przez telefon 📱,
• zimowe atrakcje, czyli łyżwy, snowboard i wojny na śnieżki 🏂,
• święta *-*🎄,
• sylwestra 🎉,
• zdjęcia wśród śniegu,
• rękawiczki, czapki i puchowe kurtki,
• oraz moje urodziny ^^ (28 stycznia).

                                         

Post zawiera spojlery!

     Dlaczego nie po kolei? Ponieważ zaczynam od Próby Ognia z okazji wczorajszej premiery filmu o tymże tytule, na której zresztą byłam (: Czytałam również książkę, która wprawdzie nie zmiażdżyła mnie tak jak pierwsza część, ale i tak jest cudowna *-* Opiszę oraz ocenię i książkę, i film.


      Próby Ognia to druga część trylogii Więzień Labiryntu. Czekałam pół roku żeby ją przeczytać, bo chciałam książkę z filmową okładką (pierwszą też mam z filmową) i muszę powiedzieć, że... było warto ^^ Myśl przewodnia brzmi: Labirynt był tylko początkiem. Czas na Próby Ognia - Walcz albo giń.
     Książka niesamowita. Zaczyna się od tego, że Streferzy są w dormitorium i myślą, że są już bezpieczni. Jednak DRESZCZ ma dla nich kolejny test. Teresa znika, a do chłopaków dołącza Aris, który był odpowiednikiem Teresy w drugim Labiryncie, gdzie znajdowały się same dziewczyny. Po kilku dniach Departament Rozwoju Eksperymentów wysyła ich na Pogorzelisko - najbardziej spalaną część Ziemi, gdzie grasują Poparzeńcy - ludzie zarażeni prze Pożogę w różnym jej stadium. Mają dwa tygodnie na dotarcie do Bezpiecznej Przystani, która znajduje się sto sześćdziesiąt kilometrów na północ. W czasie wędrówki ginie Winston i jeszcze kilku sztamaków, których imiona nie są wymienione. W swojej wędrówce muszą przejść przez miasto, gdzie zsyłana jest większość Poparzeńców. Spotykają tam Jorge'a i Brendę, którzy pomagają im przejść przez miasto i dają pożywienia w zamian za lek, który Streferzy mają otrzymać, gdy dotrą do Bezpiecznej Przystani. Newt (♥♥♥♥) "skleja" całą drużynę, uspokaja ich i próbuje dodawać im otuchy, Minho (♥♥) ze swym niewyparzonym językiem, ogromną odwagą i walecznością zostaje przywódcą, a Tomas... no on ma być zabity przez Grupę B. Ale fani Tommy'ego nie muszą się martwić - tę część przeżyje, mimo napotkanych trudności.
     Dla mnie ta książka jest jedną z najlepszych. Ciekawa fabuła, nieprzeciętne teksty i odzywki oraz tajemnica Po co to robimy?. Książka daje do myślenia między innymi o tym czy postępując właściwie zawsze postąpimy dobrze oraz czy dobro ogółu naprawdę jest ważniejsze od życia garstki ludzi.
     Więc jeśli ktoś lubi tabuny akcji, porażenia piorunem, książki o post-apokaliptycznej Ziemi czy też Ogay zamiast Okay jak najbardziej polecam :*


     Myśl przewodnia filmu brzmi Labirynt był tylko początkiem i mimo tego, że film baaaardzo się różni od książki, jest świetny.
     W filmie Streferzy uciekają z ośrodka, do którego zabrano ich po ucieknięciu z Labiryntu. Od razu mówię - ci ludzie, którzy ich zabrali byli częścią DRESZCZu! (jakby ktoś nie czytał książek, a tylko ogląda filmy). Teresa cały czas jest z chłopakami, po za tym w filmie ukazane jest, że było więcej niż dwa Labirynty. Na Pogorzelisku też spotykają Jorge'a i Brendę, a po zastanowieniu uznaję, że najbardziej zmienili koniec. Zmienili również to, że szukali Stowarzyszenia Prawej Ręki, które odbijało Odpornych, Grupa B ich nie ścigała, Teresa zdradziła Toma, ale w inny sposób niż w książce, ale jako film, a nie ekranizacja to niesamowity ;)
     Zapraszam do obejrzenia filmu, pomimo tyyyluuu zmian w fabule, bo nie jest to najgorsza ekranizacja książki. Najgorszą jest Percy Jackson i bogowie olimpijscy: Złodziej Pioruna, bo książka ma świetną fabułę, błyskotliwy humor i pełno akcji, a film to ma tylko ten sam wątek i bohaterów, którzy są w innym wieku! Jednak o tym innym razem (:

    W sumie... czemu nie? Naprawdę mam takie marzenie, ale jest bardzo trudne do spełnienia, szczególnie w moim przypadku, przede wszystkim dlatego, że wielu rzeczy się boję.

     Ignorancja się szerzy i dotyczy nie tylko drugiego człowieka. Dotyczy także tego czego słuchamy, czytamy czy widzimy.
     Myślę, że wstęp jest w miarę dobry, więc przejdźmy do treści.
     Po ukazaniu się w Polsce filmu "Gwiazd Naszych Wina" sprzedaż książek o tymże tytule zdecydowanie wzrosła. Ale dlaczego? Bo film był tak dobry? Bo był bardzo wzruszający? Nie wiem. Osobiście ani książka, ani film za bardzo mi się nie podoba, ale książkę przeczytałam dwa lata przed tym, jak powstał film. Gdy pojawił się film zapanowała moda na GNW, "Okay? Okay.", "Maybe "Okay" will be our "Always"?", itd. Ale gdyby dziewczynę, która nigdy wcześniej nie czytała książek, a przeczytała "Gwiazd Naszych Wina", zapytać o czym jest ta książka odpowiedziałaby zapewne o miłości. A o czym jest naprawdę? Owszem o miłości dwojgu młodych ludzi, ale również o tym jak ludzie chorzy na raka odczuwają niektóre rzeczy, jak ciężko jest ich rodziną oraz o tym, że coś o czym marzyliśmy nie jest takie w rzeczywistości (spotkanie z van Houtenem). Wiele osób ignoruje sens książki, a przecież autor zawsze ma coś do przekazania, czyż nie?

     Trochę dziwne marzenie, czyż nie? Nie wiem, czy ktokolwiek, kto będzie czytał ten oto post będzie choć trochę kojarzyć Richarda Hammonda. Osobiście go uwielbiam. Jest to brytyjski dziennikarz. Obecnie prowadzi Anatomia głupoty według Richarda Hammonda, Tajemnice powiązań inżynieryjnych oraz razem z Jeremym Clarksonem i Jamesem Mayem Top Gear. Wcześniej prowadził program Brainiac, który oglądałam z bratem i tam pierwszy raz go zobaczyłam no i... polubiłam (: Dopiero kilka lat później znowu go zobaczyłam, tym razem w programie Top Gear. Był również komentatorem w brytyjskiej wersji Wipeout.
      Za co uwielbiam Richarda Hammonda:

za to jak mówi i opowiada,

za jego śmiech,

za jego poczucie humoru,

za cierpliwość jaką ma do swoich współprowadzących w Top Gear,

za to, że się nie poddaje,

za to, jakim jest człowiekiem (:

      Może czas wyjaśnić tytuł posta. Otóż w Brainiac na koniec każdego odcinka wysadzali przyczepę, a obecnie w Top Gear również od czasu do czasu rozwalają jakąś przyczepę, ponieważ według nich zaśmiecają i blokują drogi.
      Moim ogromnym marzeniem jest spotkać Richarda Hammonda. Za niedługo wraz z Clarksonem i Mayem przyjeżdżają do Polski, niestety nie będę mogła tam być :( Mam jednak nadzieję, że będzie dane mi go poznać.

     Większość z was wie, że w nocy z 12 na 13 sierpnia można było zobaczyć Perseidy zwane "spadającymi gwiazdami". Jednak czy każdy kto chciał je zobaczył? Otóż nie, bo ludzie zabili gwiazdy. Poprzez przydrożne lampy czy nawet pozapalane światła w domach nie widać wszystkich gwiazd. Skoro poprzez upały jest coraz mniej energii elektrycznej to nie mogli chociaż na jedną godzinę wyłączyć w nocy wszystkie lampy?  To takie smutne, że nie możemy podziwiać piękna tych odległych, naturalnych świateł.
     Jednak są takie miejsca, gdzie gwiazdy świecą jaśniej. Istnieją poza cywilizacją, tam, gdzie tylko nieliczni mogą je podziwiać. Gdzie nic im nie zagraża. Chciałabym znaleźć jedno z takich miejsc i do niego wracać.
     Od zawsze odczuwam pewien sentyment do gwiazd. Przypominają mi o najlepszych chwilach mojego życia. Przypominają też, że zawsze gdzieś jest światło, wystarczy się rozejrzeć, a te spadające o tym, że nic nie trwa wiecznie. Według mnie spadające gwiazdy symbolizują osoby, które umarły od czasu ostatniej nocy "spadających gwiazd", a według mojego kuzyna osoby, które się poddały w walce z problemami.
     A jaka jest wasza teoria? Piszcie w komentarzach :)

Zostałam nominowana do LBA *-* Dziękuję Klaudio >link do jej bloga< za to wyróżnienie :) Dzisiaj tylko odpowiedzi, a do poniedziałku w osobnym poście napiszę kogo nominuję oraz pytania ;) Więc czas odpowiadać:

    Każdy zna takie filmy jak "Charlie i fabryka czekolady" (2005), "Czekolada" (2000), "Alicja w Krainie Czarów" (2010), "Koszmar z ulicy Wiązów" (1984), "Edward Nożycoręki" (1990), "Jeździec znikąd" (2013) czy serię "Piraci z Karaibów" (pierwszy film - 2003). We wszystkich tych filmach grał Johnny Depp i to postacie uważane przez inne za... nienormalne. Tak, "nienormalne" to właściwe określenie. Dobre określenia to również "szalone" i "wyróżniające się". Po prostu "inne".
     Johnny Depp jest moim ulubieńcem. Uwielbiam go odkąd w wieku sześciu lat obejrzałam film "Piraci z Karaibów: Na krańcu świata" (2007) z jego kultową rolą Jack'a Sparrowa. Jakiś rok później obejrzałam "Czekolada", gdzie grał cygana Roux'a i polubiłam go jeszcze bardziej. Potem obejrzałam resztę filmów z serii "Piraci z Karaibów" oraz "Charlie i fabryka czekolady". W tym roku skończyłam oglądać wszystkie filmy, w których grał.
     Fascynuje mnie w nim to, że prawie zawsze gra nietypowe postacie. Chyba najbardziej lubię go w roli kapitana Czarnej Perły, ale jako Tonto w "Jeździec znikąd" też był genialny. Tak naprawdę we wszystkich filmach jest niesamowity :) Ma niesamowitą charyzmę, a każdej postaci, którą gra, nadaje indywidualny rys.
     Johnny Depp jest dla mnie wzorem.
     Takie właśnie jest moje marzenie - Nie bać się być inną. Wyróżniać się. Nadać sobie indywidualny rys i co mnie tam, że inni będą mówić, że jestem nienormalna, a próbuję się właśnie uczyć tego od Johnny'ego Deppa ^^

    Dzisiaj post związany z filmem "Skazany na bluesa" o Ryśku Riedlu, wokaliście zespołu Dżem. Wczoraj widziałam ten film po raz wtóry, a i tak przy końcówce płakałam.
    W ogromnym skrócie: film dzieje się przede wszystkim w latach siedemdziesiątych XX wieku. Główny bohater, razem ze swym przyjacielem, prowadzi życie hipisa. Jest on zafascynowany takim życiem. Ćpa, wiele zasad dla niego nie istnieje. Oprócz tego ma zespół oraz dziewczynę, z którą bierze ślub na początku filmu, mimo to dalej bierze. Następnie akcja przenosi się do czasu, kiedy Rysiek ma już syna. Bawi się z nim i bardzo go kocha. Dalej jest w zespole, jednak narkotyki sprawiają, że jest mu coraz ciężej. Z przyjacielem zastanawia się co jest przypadkiem, a co jest przeznaczeniem. W pewnym momencie filmu pokazane jest, jak Riedel się stacza. Nie stać go na dragi, a nie może bez nich żyć. Po jednym z koncertów zapada w śpiączkę. Po pewnym czasie umiera Indianer, przyjaciel Ryśka od dzieciństwa. Zaćpał się on na śmierć.
    Ostatnie trzydzieści minut filmu płakałam, cały czas płakałam. Film o tym, że zawsze trzeba być wiernym sobie, a żeby być sobie wiernym, trzeba siebie odnaleźć. I tego właśnie chcę. Odszukać siebie, nawet jeżeli innym moje prawdziwe "ja" się nie spodoba.