Glazed eyes, empty hearts

Buying happy from shopping carts

     Jedyny w swoim rodzaju wokalista, autor tekstów, aktor (grał m.in. w X-Man Geneza: Wolverine) i YouTuber. Australijczyk, który podbił już wiele serc, w tym moje, zarówno swoim głosem, jak i uczuciem, które wkłada we wszystko co robi, zaczynając od filmików, a kończąc na wszystkich swoich piosenkach. Poznajcie mojego drugiego ulubionego piosenkarza Troya Sivana Melleta, znanego jako Troye Sivan.
      Obecnie Troye ma 21 lat. Urodził się 5 czerwca 1995 roku w Johannesburgu w RPA, jednak dwa lata później wraz z rodziną przeniósł się do Australii. Mając piętnaście lat przyznał się rodzicom, że jest gejem, a na swoim kanale ogłosił to dopiero trzy lata później. Nie zmienia to jednak faktu, że jest cholernie pozytywną osobą, a oglądając jego filmiki po prosto nie da się nie uśmiechnąć. Zresztą sami się przekonajcie :)
     O ile w swoich filmikach jest mega pozytywny, to większość jego piosenek jest smutnych. Najbardziej do jego twórczości pasuje gatunek dreampop. Zacznę od piosenki, którą rozpoczęłam swoją przygodę z Sivanem. Jest to Happy Little Pill, której słowami rozpoczęłam ten post. Troye napisał tę piosenkę dla swojego przyjaciela, który przechodził trudny czas w swoim życiu. Każdy może ją odebrać inaczej. Dla mnie jest opowieścią o tym, dlaczego ludzie popadają nałogi, w tym wypadku w ćpanie. Osoba jest znudzona swoim światem - pustym i bez koloru, pełnym ludzi bez emocji, więc bierze pigułkę, która zabiera go z jego nudnego, szarego świata.

Just set my heart on fire like gasoline

     Dzisiaj założyłam blogowy instagram, gdzie was z całego serca zapraszam. Obserwujcie, komentujcie, lajkujcie, motywujcie i nie zapominajcie o mnie :)

     "Obecność" uważana jest za jeden ze straszniejszych horrorów. Niedawno do kin trafiła "Obecność 2" rzekomo jeszcze straszniejsza. W ogóle ten rok obfituje w horrory - w kinach można także zobaczyć "Zanim się obudzę" z niezłymi efektami. Do czego zmierzam? Otóż 24 czerwca razem z moimi znajomymi (trzy dziewczyny z klasy i trzech chłopców z klubu pływackiego) byłam na Nocy Grozy z Obecność (2013), Obecność 2 (2016), Zanim się obudzę (2016) i Babadook (2014).

    Razem orzekliśmy, iż najstraszniejsza był pierwszy film, a najgorszy był ostatni. Niestety nie dało się bać, bo chłopcy cały czas komentowali. Na przykład podczas Babadook jeden uznał, że teraz jak będzie pływał delfinem, to będzie nieustannie słyszeć Ba-ba-dook-dook-dook i ten sam podczas obu Obecności po dodaniu, że film oparty jest na faktach powiedział: "No nie! Musieli to dodać?", albo jeszcze na zwiastunach uznali: "Czemu my na to poszliśmy? Mogliśmy iść na jakąś noc komediową, ale niee, musieliśmy iść na noc grozy" - no i jak tu się nie śmiać? W każdym filmie było dziecko i matka - w dwóch przypadkach to matka została opętana i chciała zabić dziecko, a w pozostałych dwóch to dziecko było niebezpieczne. Trochę tendencyjne, ale to szczegół.

    Obecność i Obecność 2 to filmy rzekomo oparte na faktach. W obu przypadkach demon opanowuje najsłabszą osobę i za jej pomocą próbuje zabić resztę. Są to bardzo dobre filmy, jak na horrory, ale także ogólnie.
    Byłam trochę zawiedziona Zanim się obudzę, bo miałam nadzieję, że będzie troch straszniejszy, ale jest to film, nad którym trzeba się trochę zastanowić. Jednak, gdy były już te straszne momenty, to były one naprawdę straszne. Jest on o chłopcu, którego sny się urzeczywistniają, ale kiedy się obudzi, wszystko to znika.

    Babadook był zdecydowanie najgorszy. Samuel, którego nawet polubiłam, znajduje książkę o stworze imieniu Babadook. Jest to film bez większego sensu, a straszny jest tylko przez jakieś dziesięć minut. Zdecydowanie zamiast niego powinni dać Annabell, bo w sumie jest powiązana z Obecność.

    Nie żałuję, że poszłam na ten maraton, bo naprawdę miło spędziłam ten czas, a to, że mam teraz taką małą schizę to niewielka cena. I jest jeszcze jeden pozytyw - przygarnęłam plakat z Obecność 2 widoczny powyżej. Chyba powieszę go sobie na suficie nad łóżkiem...

    Szczęśliwe zakończenie może nastąpić po przebyciu wielu kilometrów. Albo w czasie tak krótkim jak siedem minut.

     Dzisiaj już chyba po raz ostatni zawitamy do Angel. Po miesiącu od przeczytania najnowszej książki Kiery Cass przedstawiam wam moją opinię na temat Korona, czyli ostatniej książki z serii Selekcja i ostatniej odsłony rozterek Eliminacji.
     Eliminacje księżniczki Eadlyn powoli dobiegają końca. W pałacu została już tylko szóstka, a tak właściwie siódemka (nie zapominajmy o tłumaczu): Gunner Croft, Ean Cabel, Hale Garner, Fox Weasley, Henri Jaakoppi, Kile Woodwork oraz Eikko Petteri Koskinen - tłumacz.
     Oprócz wyboru męża dla Eadlyn w życiu rodziny Schreave dzieje się jeszcze jedna ważna rzecz - Ahren, brat bliźniak Eadlyn, ucieka do Francji i bierze ślub z tamtejszą księżniczką - Camillą.
     Pojawia się także nowa postać - Madrid Illéa, potomek założyciela państwa, Georga Illéi. Chce on pomóc podnieść morale społeczności, ale ma w tym swój ukryty cel, a poddani uważają, że on także powinien brać udział w Eliminacjach i lubią go o wiele bardziej niż następczynię tronu.
     Zachodzi jeszcze jedna zmiana w życiu rodziny królewskiej - Eadlyn Helena Margaret Schreave po obserwacji swoich rodziców postanawia dać im szczęście i zostaje królową. Od tamtego momentu chłopcy wiedzą, że ten, który wygra nie tylko będzie mężem dziewczyny, ale także od razu będzie pomagał w rządzeniu krajem. Niektórych to trochę zniechęca, a innym nie robi to różnicy, bo dla nich liczy się tylko Ona
     Historia o tym jak jedna osoba potrafi zawrócić w głowie, ile warta jest rodzina, ukrywaniu się, rozdarciu między rozumem, a sercem oraz jak to jest, gdy straci się część siebie.

     Zagrajmy w grę. Jest sędzia i badany. Sędzia zadaje badanemu pytanie. Na podstawie odpowiedzi badanego sędzia wydaje wyrok, czy badany jest człowiekiem, czy maszyną. To co? Zagramy?

Czasami ludzie, którzy nie pobudzają niczyjej wyobraźni, odnoszą niewyobrażalny sukces.

     Komputery otaczają nas wszędzie, jednak czy ktoś z was zastanawiał się, kto je wynalazł? Czyj to był pomysł? W jakich okolicznościach powstały? Jakiś rok temu po raz pierwszy obejrzałam genialny film Mortena Tylduma i Grahama Moora o genialnym człowieku Alanie Turingu, pt.: Gra Tajemnic.

    Po pierwsze przepraszam, że przez prawie cały maj nie dodałam żadnego postu, ale myślę, że zrozumiecie - ostatni miesiąc przed końcem roku szkolnego, pełno sprawdzianów, itd.
    Po drugi dzisiejszy post. Wprawdzie Dzień Dziecka był wczoraj, ale to nie szkodzi. Dziękuję Izie, która prowadzi bloga Niby Nikt, za nominację do jej chyba autorskiego tagu. A oto pytania wraz z odpowiedziami.

1. Twój najlepszy prezent z dzieciństwa?
    Zdecydowanie pluszowy kot :) Dostałam go, gdy tata wrócił ze szkolenia z Włoch. Miałam wtedy trzy lata, ale do dziś mam tego kochanego pluszaka. Ktoś z rodziny się śmiał, że go zabiorę do grobu... Trochę martwy pomysł, ale czemu nie?
2. A najgorszy?
    Najgorszy prezent? Jak tak się zastanawiam to nie ma takiego... Chociaż wiem! Nienawidziłam, jak ktoś dawał mi bombonierkę, bo w nich zazwyczaj są czekoladki z alkoholem, których do dziś nie lubię.
3. Twoje najgłupsze marzenie?
    W moim przekonaniu nie ma głupich marzeń, więc... Oddalam to pytanie :D
4. Najdziwniejsze przyzwyczajenie/zwyczaj?
    Bawienie się kolczykiem w lewym uchu lub bransoletką. Według mnie to jest dziwne, ale może ktoś uważa inaczej. Jeszcze siedzenie po turecku na krześle. Zawsze. Oba przyzwyczajenia zostały mi do dziś.
5. Najśmieszniejszy moment Twojego dzieciństwa?
    Każde oglądanie Potwory i spółka. Z bratem mogłam to oglądać bez przerwy. W filmie jest taka scena, że skaczą z drzwi na drzwi (kto oglądał, ten powinien ogarniać o co chodzi) i my wtedy zawsze skakaliśmy z fotelu na fotel. Niezapomniane :')
6. Ulubiona przygoda dzieciństwa?
    Miałam chyba dwa albo trzy lata, gdy z moim o trzy lata starszym bratem inscenizowałam Piotrusia Pana. "Zbudowaliśmy" ze śniegu statek piracki, ja byłam Dzwoneczkiem, brat Piotrusiem, a Kapitanem Hakiem był nasz wujek. To była naprawdę uproszczona wersja przy czym ja tylko cały czas biegałam, jak głupia.
7. Wymyśleni przyjaciele?
    Nie miałam, a w każdym razie nie kojarzę. Mówienie do siebie owszem (zostało mi do dziś), ale żeby wyobrażać sobie jakaś konkretną osobę/postać to nie.
8. Kim chciałaś być jako dziecko?
    W "późnym dzieciństwie", czyli początek podstawówki chciałam być czarodziejką, co wzięło się z oglądania Czarodzieje z Waverly Place. Do dziś uwielbiam ten serial ♥
9. Czy miałaś zwierzęta? Jakie? Czy chciałeś mieć?
    Nie miałam domowego zwierzątka, nad czym ubolewam. Od kąd skończyłam pięć lat chcę mieć kota lub Husky'ego.
10. Coś, co wyniosłeś ze swojego dzieciństwa
      Są to dwie rzeczy:
      Po pierwsze: Jeżeli masz do wyboru przebywanie albo z chłopakami, albo z dziewczynami zawsze wybieraj chłopców - zawsze jest ciekawiej :D Durna rzecz z dzieciństwa, ale doszłam do takich wniosków po dłuuuugim przebywaniu z klasą mojego brata. Dziewczyny były po prostu nudne i gadały, a ja, jako żywiołowa w dzieciństwie wolałam grać w nogę. Bardzo się to przebywanie ze starszymi chłopakami przydaje, zwłaszcza teraz, bo jakoś prościej mi teraz rozmawiać z osobami płci przeciwnej.
      Po drugie: Nigdy niczego nie żałuj. To jest ogólna lekcja mojego dzieciństwa zwieńczona przez ostatni obóz (obecnie mam piętnaście lat, jakby co).
      Teraz znalazłam coś jeszcze: W dzieciństwie nauczyłam się dostrzegać magię we wszystkim wokół i we wszystkich spotkanych ludziach. Nauczyłam się uczyć - na błędach, od spotkanych ludzi i gdy tylko nadarzy się okazja.
Kilka słów ogólnie o dzieciństwie
      Muszę przyznać, że moje dzieciństwo było dobre. Dorastałam ze starszym bratem co jest bardzo dużym plusem. Wiem, że byłam nieznośnym dzieckiem, ale teraz jestem chyba jeszcze bardziej nieznośną nastolatką. Nigdy nie będę żałować, że nie przeżyłam tych lat inaczej, bo były one po prostu niesamowite, mimo tego, że sama się nie akceptowałam. Jak dla mnie teraz jest lepiej, ale doceniam te pierwsze jedenaście lat mojego życia, w których totalnie zjechałam sobie wzrok. Mam nadzieję, że nigdy nie zapomnę tych lat.

Nominuję Julię z JulaLou Art.

     I na koniec piosenka nieodłącznie związana z moim dzieciństwem: Hallelujah Rufusa Wainwrighta