Ddob
Dzisiaj założyłam sobie konto na ddob.com - stronie łączącej bloggerów. Oto link do mojego bloga: http://ddob.com/user/index/Olciaak
niedziela, 10 stycznia 2016
poniedziałek, 4 stycznia 2016
...nie porzucę nadziei i nie stracę wiary
Tym razem z wyborem książki nie miałam żadnego problemu. Od razu zdecydowałam się na Życie Pi Yanna Martela.
Pierwszy raz przeczytałam tą powieść trzy lata temu. Od tamtej pory czytam ją co roku przez święta i za każdym razem odkrywam w niej coś nowego. Jak do większości książek, do tej skłoniła mnie ciekawość.
Pierwszy raz przeczytałam tą powieść trzy lata temu. Od tamtej pory czytam ją co roku przez święta i za każdym razem odkrywam w niej coś nowego. Jak do większości książek, do tej skłoniła mnie ciekawość.
Opis
W książce autor opowiada nam historię młodego Indyjczyka Piscine Molitore'a Petela.
W pierwszej części poznajemy jego życie w Indiach oraz jak poznał Hinduizm, Chrześcijaństwo i Islam. Opisuje też zabawną historię tego, dlaczego tygrys nazywa się Richard Parker. Dowiadujemy się po czym otrzymał imię, dlaczego postanowił je skrócić do krótkiego Pi oraz dlaczego jego rodzina postanowiła sprzedać zoo i wyjechać do Kanady.
Druga część pt. Ocean Spokojny ukazuje katastrofę na morzu, jak to się stało, że zebra, orangutan, hiena, tygrys i Pi trafili na szalupę ratunkową i jak część z nich umiera, a raczej zostaje zabita. To tylko początek tejże części, bo cała reszta opowiada o 227 dniach na morzu, przemyśleniach (jedno z nich znajdziecie na końcu postu), wyborach i tęsknocie Pi. Jego wspomnieniach, wahaniach oraz ogromnej wierze w Boga.
Trzecia część to relacja Piscine z katastrofy i podróży, jaką złożył panu Okamoto i panu Chiba.
Opinia
W pierwszej części poznajemy jego życie w Indiach oraz jak poznał Hinduizm, Chrześcijaństwo i Islam. Opisuje też zabawną historię tego, dlaczego tygrys nazywa się Richard Parker. Dowiadujemy się po czym otrzymał imię, dlaczego postanowił je skrócić do krótkiego Pi oraz dlaczego jego rodzina postanowiła sprzedać zoo i wyjechać do Kanady.
Druga część pt. Ocean Spokojny ukazuje katastrofę na morzu, jak to się stało, że zebra, orangutan, hiena, tygrys i Pi trafili na szalupę ratunkową i jak część z nich umiera, a raczej zostaje zabita. To tylko początek tejże części, bo cała reszta opowiada o 227 dniach na morzu, przemyśleniach (jedno z nich znajdziecie na końcu postu), wyborach i tęsknocie Pi. Jego wspomnieniach, wahaniach oraz ogromnej wierze w Boga.
Trzecia część to relacja Piscine z katastrofy i podróży, jaką złożył panu Okamoto i panu Chiba.
Opinia
Życie Pi Yanna Martela to nie tylko książka o podróży
na niebezpiecznym Oceanie Spokojnym. To piękna książka pełna przemyśleń, która
zmieniła moje spojrzenie na świat i na wiarę. Kilka miesięcy temu
usłyszałam Co takiego może być w tej
książce? Opowiada o chłopcu, który płynie, płynie i nic więcej. To na pewno nie
jest ciekawa książka, a tym bardziej przekazująca ważne treści. Miałam
wtedy ochotę przybić tej osobie piątkę krzesłem. Jasne, nie wszystkim będzie
się podobać, ale według mnie jest to książka, którą każdy powinien przynajmniej
raz przeczytać. Po za tym pomysł autora zasługuje na pochwałę: co jakiś czas
wstawiona jest scena z teraźniejszości, kiedy autor jest w domu Pi Patela,
który opowiada Martelowi swoją historię, więc możemy mieć wrażenie, że
poznajemy tą opowieść w tym samym czasie co Yann M. Książka należy do tych, do
których trzeba mieć ogromną determinację żeby ją przeczytać, ale zdecydowanie
warto. Nie zawiedziecie się.
Moim marzeniem jest wierzyć i nie tracić nadziei mimo przeciwności losu, tak jak Piscine Molitore Patel.
Muszę wam coś powiedzieć o strachu. Strach to jedyny prawdziwy wróg życia. Tylko on może je pokonać. Jest sprytnym, zdradzieckim przeciwnikiem, o czym dobrze się przekonałem. Nie wie, co to przyzwoitość ani szacunek dla prawa i umów, nie zna litości. Uderza w najsłabszy punkt, który znajduje łatwo i nieomylnie. Rodzi się w twoim mózgu i to zawsze. [...] Wtedy strach zwraca się przeciwko twojemu ciału, które już wie, że dzieje się coś bardzo złego. Twoje płuca odleciały jak ptak, a wnętrzności wyślizgnęły się jak wąż. Język sztywnieje jak martwy opos, podczas gdy szczęki galopują w miejscu. [...] I podobnie dzieje się z resztą twojego ciała. Każda jego część rozpada się na swój sposób. Sprawnie działają tylko oczy. One zawsze bacznie obserwują strach. Szybko podejmujesz pochopne decyzje. Pomijasz ostatnich sojuszników: nadzieję i wiarę. I tu sam dokonujesz sobie sabotażu. Już zawładnął tobą strach, który jest tylko wrażeniem, ułudą. Trudno to ubrać w słowa. Ponieważ strach, prawdziwy strach, taki, który przenika cię do głębi, który czujesz, stając w obliczu śmierci, lęgnie się w twojej pamięci jak gangrena. Zatruwa wszystko, nawet słowa, które o nim mówią. Musisz więc walczyć z całych sił, żeby dać mu wyraz. Musisz walczyć, żeby rzucić na niego światło słów. Bo jeśli nie staniesz do walki, jeśli twój strach stanie się niemą ciemnością, której starasz się unikać i o której może nawet uda ci się zapomnieć, odsłonisz się i narazisz na jego następne ataki, bo tak naprawdę nie stawiłeś mu czoła.
- fragment powieści Yanna Martela Życie Pi
w tłumaczeniu Magdaleny Słysz
sobota, 26 grudnia 2015
...będę mieć pozytywne nastawienie jak Roger Moore
Drugi miesiąc wyzwanie czytelniczego jest dla mnie totalną porażką ;_; Temat jest dość trudny, a także czasu przed świętami nie miałam dużo. Do tego jeszcze przez tydzień zastanawiałam się nad wyborem lektury. Na początku chciałam przeczytać "Odmieniłeś moje życie" Abdela Selloua, jednak nie potrafiłam jej nigdzie znaleźć, więc koniec końców wybrałam książkę Rogera Moore'a "Ostatni z żywych", bo trzeba znać choć trochę biografię człowieka o tym samym nazwisku, nawet jeżeli moje jest tylko pseudonimem.
Opis
Ostatni z żywych jest autobiografią R. Moora znanego z m.in. filmów o brytyjskim szpiegu Jamesie Bondzie. Kariera nie jest głównym wątkiem historii, a ludzie, których los postawił na drodze aktora. Opowiada on również o różnych perypetiach, zarówno z jego życia, jak i życia aktorów, reżyserów, scenarzystów, producentów itd.
Opinia
Autobiografia Rogera Moore'a Ostatni z żywych - opowieści z Fabryki Snów jest w sumie... dobrą lekturą szczególnie dla jego fanów. Większość historii jest naprawdę zabawna, ale czytając niektóre byłam zniesmaczona. Największym minusem książki są długie rozdziały, ale za to w książce jest wiele zdjęć, wiec można to wytrzymać. Szczególnie podobały mi się podpisy pod zdjęciami oraz rozdział Ci dobrzy (I paru łobuzów). Na pewno nie polecam tej książki młodym czytelnikom, którym aktor jest zupełnie nie znany, ale dla jego amatorów czytanie biografii będzie miło spędzonym czasem.
wtorek, 24 listopada 2015
...wypłynę na Morze Potworów - Obóz Herosów odsłona druga
Kolejny post o książce. Ja was chyba tym zanudzę, ale mówi się trudno i się dalej pisze. Dzisiaj ciąg dalszy wyzwania czytelniczego. Przedstawiam wam "Percy Jackson i bogowie olimpijscy: Morze Potworów".
Krótki opis
W drugiej części przygód Percy Jackson musi odnaleźć legendarne Złote Runo, którego poszukiwał Jazon. Jest ono potrzebne, aby uleczyć Sosnę Thalię, strzegącą granice obozu. Aby je odnaleźć ucieka z obozu razem z Annabeth i Tysonem. Wypływają razem na Morze Potworów, powszechnie znane jako Trójkąt Bermudzki. Musi też przy okazji uratować Grovera. Jednak nie są to jedyne problemy, z którymi zmaga się młody heros. Do obozu trafia cyklop, okazujący się jego bratem. Luke zwołuje armię. Chejron zostaje zwolniony. Tak wiele problemów, tak mało czasu...
Opinia
Druga część
Percy'ego Jacksona nie pozostawiła mi już żadnych wątpliwości co do tego, że
Rick Riordan jest świetnym pisarzem oraz do tego, że Percy Jackson jest jedyny
w swoim rodzaju. Zaskakująca akcja, napięcie do samego końca i jedyny w swoim
rodzaju humor. Książka kończy się może niezbyt zaskakująco, ale i tak chce się
sięgnąć po trzecią część pt,: Klątwa Tytana. Morze potworów to także hołd dla Odysei , ponieważ Percy odwiedza wiele miejsc,
w których był Odyseusz, tak więc kolejny duży plus dla książki. Wprowadzenie do
historii nieogarniętego cyklopa dodało jeszcze więcej zabawnych scen. Powieść
czyta się szybko, lekko i przyjemnie. Jak najbardziej polecam :) Jeżeli chodzi o
ekranizację, a raczej adaptację to była trochę lepsza niż pierwszej części, ale
i tak ma się ochotę napisać do reżysera „Przeczytaj książkę!”.
środa, 18 listopada 2015
..."chciałbym umrzeć z miłości"
Witam w ten jakże piękny listopadowy dzień. Dzisiaj po raz drugi post muzyczny. Był Green Day z USA tym razem czas na zespół polski z Mysłowic - Myslovitz. Zespół tworzy przede wszystkim piosenki o miłości i o otaczającym nas świecie, a wszystko razem połączone z emocjami i wspaniałą muzyką. Moje ulubione ich płyty to: "Miłość w czasach popkultury" z 1999 roku i "Korova Milky Bar" z 2002 roku. W wielu piosenkach można usłyszeć nieprzenikniony smutek, poczucie bezwartościowości, a także chęć ucieczki, czyli idealne dla mnie :)
Zdecydowanie moją ulubioną piosenką Myslovitz jest "Gdzieś". Podmiot liryczny wie, że znalazł się już na dnie i mówi, że nie jest tam aż tak bardzo źle, jak może się wydawać, ale chce jak najszybciej stamtąd uciec.
Kolejną piosenką, którą uwielbiam jest "Chciałbym umrzeć z miłości". Autor pokornie mówi, że jeżeli już musi odejść, to gdyby mógł wybrałby właśnie śmierć z miłości. Ja akurat nie chciałabym umrzeć z miłości, ale na pewno chciałabym umrzeć przy ukochanej osobie.
Czas na klasykę :) "Długość dźwięku samotności" to chyba piosenka, którą każdy zna, ale nie każdy kojarzy tytuł lub zespół. "I nawet kiedy będę sam..." to właśnie fragment tej piosenki ;) Wykonawca opisuje swoje uczucia, co lubi, jaki jest naprawdę i że na co dzień udaje, a także poszukuje osoby, która chciałaby z nim choć przez chwilę żyć trochę inaczej: "zbyt zachłannie i trochę przesadnie pobyć chwilę sam". Gdy słuchałam tej piosenki po przeczytaniu "Papierowe Miasta" Greena uznałam, że pasuje do tej książki idealnie.
Ostatnia piosenka, o której napiszę jest bardzo trudna do wyboru, bo mają naprawdę wiele wspaniałych utworów. Po zastanowieniu chciałam wybrać coś pozytywnego, ponieważ jak na razie dałam bardzo melancholijne piosenki. Niestety w każdym utworze Myslovitz można zauważyć ból, smutek lub żal, więc znaleźć całkiem pozytywną ich piosenkę to bardzo ambitne wyzwanie. Zdecydowałam się w końcu na "Acidland" o tym, że nie mammy szans na drugie życie i mamy korzystać jak najbardziej z tego, którego mamy ^^
Zdecydowanie moją ulubioną piosenką Myslovitz jest "Gdzieś". Podmiot liryczny wie, że znalazł się już na dnie i mówi, że nie jest tam aż tak bardzo źle, jak może się wydawać, ale chce jak najszybciej stamtąd uciec.
Kolejną piosenką, którą uwielbiam jest "Chciałbym umrzeć z miłości". Autor pokornie mówi, że jeżeli już musi odejść, to gdyby mógł wybrałby właśnie śmierć z miłości. Ja akurat nie chciałabym umrzeć z miłości, ale na pewno chciałabym umrzeć przy ukochanej osobie.
Czas na klasykę :) "Długość dźwięku samotności" to chyba piosenka, którą każdy zna, ale nie każdy kojarzy tytuł lub zespół. "I nawet kiedy będę sam..." to właśnie fragment tej piosenki ;) Wykonawca opisuje swoje uczucia, co lubi, jaki jest naprawdę i że na co dzień udaje, a także poszukuje osoby, która chciałaby z nim choć przez chwilę żyć trochę inaczej: "zbyt zachłannie i trochę przesadnie pobyć chwilę sam". Gdy słuchałam tej piosenki po przeczytaniu "Papierowe Miasta" Greena uznałam, że pasuje do tej książki idealnie.
Ostatnia piosenka, o której napiszę jest bardzo trudna do wyboru, bo mają naprawdę wiele wspaniałych utworów. Po zastanowieniu chciałam wybrać coś pozytywnego, ponieważ jak na razie dałam bardzo melancholijne piosenki. Niestety w każdym utworze Myslovitz można zauważyć ból, smutek lub żal, więc znaleźć całkiem pozytywną ich piosenkę to bardzo ambitne wyzwanie. Zdecydowałam się w końcu na "Acidland" o tym, że nie mammy szans na drugie życie i mamy korzystać jak najbardziej z tego, którego mamy ^^
I na koniec marzenie: Chciałabym potrafić otwarcie wyrażać swoje uczucia tak jak oni, czyli zespół Myslovitz :)
niedziela, 15 listopada 2015
piątek, 6 listopada 2015
...zabiję Minotaura i ocalę świat - Obóz Herosów odsłona pierwsza ;)
Bardzo trudno
napisać o książce, która została zekranizowana, a jest to pierwsze zadanie w
konkursie Czytamy? Czytamy! Podejmij z
nami wyzwanie czytelnicze. Jeszcze trudniej wybrać tylko jedną, ale po
wielu godzinnych rozważaniach wybrałam książkę, o której już od dłuższego czasu chciałam napisać, mojego ulubionego autora – Percy Jackson i bogowie olimpijscy herosi:
Złodziej Pioruna autorstwa Ricka Riordana. Jednak największym wyzwaniem w
tym konkursie jest to, że by napisać o jakiejś książce tylko w 150 słowach. Ten cały wstęp ma około
siedemdziesięciu czterech wyrazów.
Krótki opis
Percy Jackson i bogowie olimpijscy: Złodziej
Pioruna jest to pierwsza część serii o niby zwyczajnym chłopaku z „problemami”, mieszkańcu
Nowego Jorku, Percym Jacksonie. Naprawdę nie chciałabym spolerować, ale inaczej
się nie da. Tak naprawdę Percy Jackson jest herosem – synem greckiego boga, a
dokładnie synem Posejdona. Ma problemy w szkole, która jest już jego chyba
szóstą szkołą. Jego największe problemy zaczynają się, gdy „zabija” swoją
nauczycielkę z matmy i trzy starsze panie atakują go w autobusie. Musi uciekać
i trafia do Obozu Herosów, gdzie wszyscy są podobni do niego. Najbardziej
zaprzyjaźnia się z Annabeth, córką Ateny. Jednak co się stanie, gdy Percy
zostanie oskarżony o kradzież najpotężniejszej broni świata? Powiem tylko tyle,
że zacznie się zabawa – układy z bogiem wojny, walki, zabijanie potworów, zejście do
Podziemia, i wiele, wiele więcej ;)
Opinia
Złodziej Pioruna to niewątpliwie jedna z
najlepszych książek jakie czytałam. Czyta się ją bardzo łatwo i nawet nie
zauważasz, kiedy jesteś już na ostatniej stronie, a ty pragniesz jeszcze więcej
i kupujesz kolejną część pt. Morze
Potworów, a
potem jeszcze Klątwa Tytana, aż masz
całą serię. Podczas czytania wiele razy wybuchałam śmiechem, nawet gdy
czytałam ją ostatnio, a to był już szósty raz! Język i sposób pisania Ricka
Riordana pozwala zatopić się w świecie Percy’ego . Ani razu nie odczułam
potrzeby odłożenia choć na chwilę książki, bo zaczęła mnie nudzić. Tytuły
rozdziałów zaciekawiają i nie da się oderwać od powieści. Skoro piszę o
książce, która została zekranizowana, to chyba powinnam napisać trochę o
odczuciach po obejrzeniu filmu. Powiem tyle: załamałam się. Nawet bohaterowie
różnią się od tych w książce. Byłam naprawdę zawiedziona, zresztą tak jak
większość Herosów (fanów Percy’ego Jacksona).
Moim marzeniem jest nie poddawanie się tak, jak Percy Jackson i osiąganie celu mimo przeszkód